Van alle WTG-geneesmiddelen die in 1997 via de openbare apotheek zijn afgeleverd heeft 80,2% betrekking op voorschriften van de huisarts en 18,8% op voorschriften van de specialist. 1,0% van de recepten komt van overige voorschrijvers. Geneesmiddelen die door de specialist worden voorgeschreven zijn meestal duurder dan die van de huisarts. Een door een specialist voorgeschreven WTG-geneesmiddel kostte in 1997 gemiddeld ƒ 69,83, terwijl in dezelfde periode een WTG-voorschrift van de huisarts gemiddeld ƒ 36,51 kostte. Bij WTG-geneesmiddelen die door de huisarts zijn voorgeschreven ligt het aandeel merkloze geneesmiddelen beduidend hoger dan bij specialistenreceptuur, namelijk 36,9% respectievelijk 24,7%. Hiervoor zijn twee oorzaken. Enerzijds schrijven specialisten vaker recent ontwikkelde geneesmiddelen voor. Van deze nieuwe geneesmiddelen is het octrooi nog niet verlopen en er zijn hiervan dus ook nog geen generieke alternatieven beschikbaar. De andere verklaring voor het lagere aandeel van generieke middelen bij specialistenreceptuur is het feit dat er bij specialistenreceptuur minder wordt gesubstitueerd dan bij recepten die door de huisarts zijn voorgeschreven. De substitutiegraad bij specialistenreceptuur is daarom ook beduidend lager dan de substitutiegraad bij huisartsenreceptuur, namelijk 34,8% bij specialistenvoorschriften en 46,3% bij huisartsenreceptuur.

Tabel 1: receptuur van huisarts en specialist: een vergelijking over 1997